Aardverschuivingen

Het leven speelt zich in schakelend kleurpalet van helder tint en pracht tot luisterrijk gegeven het ware leven zo daarin beleven hoe giftig ook dit liefelijke streven als dodelijk staat op onrijp gifgroen pril de rode vrucht later lieflijk smaakt naar meer dan het kind de moeder schenkt in wasdom met rijper tijd het hatelijk nijd vloeien laat tot groot verdriet niet verder ziet dat rotter vrucht dodelijk verderf  in zich draagt    

Hij heeft heilige schijn tegen zijn schaduw wordt daarmee omgeven zijn evenbeeld verengd tot wezen hij maakt daarmee een evenbeeld ziet zichzelf staan in het volle leven  opgelicht wereldvreemd misprezen maar ongekend groots en meeslepend torts hij trots zijn vele zekerheden  tot hij in twijfel volledig is bezweken.

Had wat tijd nodig Liefst om wat te doen Ik deed de tijd dus om bij de hand te hebben om een moment  voor mezelf  te nemen om er op tijd bij te zijn  zo liep ik rond de uren die trof bij het uitlezen van de tijd zijn mij goed bij gebleven

 Recht in ogen kijkend sloeg zij zichzelf gade zag het kwaad daarin verholen smeulend verscholen echter ter goeder trouw toonde zij  geen berouw

Kinderen die hun moeder haten ze knuffelen haar het liefste dood spelen daarbijvoorkeur de vermoorde onschuld om nogmaals dood te zwijgen zoals het hoort de schijn op te houden met onuitgesproken wat hen stoort met alles en volledig alleen  achter haar rug om zichzelf volledig te verliezen in woord en daad van puurste haat hoe met liefde gepaard  hun arm verloren kindertijd vergeten noch vergeven  gelittekend door het leven moeten waden in het slijk dat verkleeft hun zielenpijn dagelijks laten herbeleven  modderen de kinderen door de moederbeeldenstorm tot verwoestens toe de mama  in zichzelf slopen met daarbij een vrouw verwoesten  waar zij perslot het meest (zich door) omgeven (weten)

Geslepen spiegelglad blad met daarop in het zwart   ragfijn belijnd en strak een lijn tot letter gekromd het woord tot leven schept  uit dode materie ontsnapt toch voor eeuwig teken nimmer het volle leven omvat

De wolken loom en fatsig hangen lui en wollig uit in 't blauw gerief overdreven ietwat winderig verwaait te wachten op wat neerslag wat neer zou komen op regen zo zomers warm water maar voor nu hangt alles  zonovergoten te drogen  

Iets wat in ze huist nestelde vanuit de jeugd geen goede deugd maar kwade dunk  een deuk in hun persoonlijkzijn een krenking  die geen uiting weet ze slachtoffert in alles wat in hun leeft hun leven vormt geeft een vijandsbeeld  een drijfveer  in plaats van  zachter dons waarmee zij zich omgeven in ouderschap terwijl de pennen blijven steken waar de demonen blijven schrijven hoe pijn  gekoesterd dient te zijn  met wat zijzelf met liefde omgeven in hun dagelijks doen en laten hun leven vergezelt van hun demonen die hem nooit worden ontnomen  zij zichzelf daarin verliezen als ze zonder angsten moeten voortgaan op de afgeslagen weg.

Lieg je tot het barst en 't scherven gelukt te brengen wat wordt verwacht of juist terecht terecht scherp weergeeft  wat zo besloten bleef toen alles intakt de leugen liet voor  wat het was Lieg je om wat niet is vorm te geven met hoop Je liegt om te willen liegen dat de leugen in 't geheugen grieft wat pijn uit verleden  je laat lijden met wat mist of gewist met leugens  je laat geloven in de wens dat de waarheid echt  heel anders is geweest  

geen hoogtevrees gewenst van angst te kunnen vallen is geen sprake om hoog verheven te dromen om in formatie te komen tot vredig zeer bevlogen bestaan terecht ervaart luid van je laten horen massaal en omvangrijk durven landen te grazen nemen al hetgeen enzo veel meer jaargetijden ontvluchten om te komen  je zijn moet in verband om te leren leven  van het leven dat zo is zo als het gaat verwant  aan al het gene je bindt blindelings in verlangen uit vogelperspectief  de wereld nemen zoals die is rondom horizon tot verdwijnen toe  in sompig gras  moeras waar het omdraait nestelen broedend toekomst te voorspellen tot alles uitgevlogen is.

RRR; reizen, rust en ruimte het ging vanzelf niet over het bleef maar gonzen  in mijn hoofd was niets te vinden dat daar op leek met de noodzaak daarop  wat ik zocht in m'n gedachten was het buiten mij om ook slecht gesteld overal raakte ik meer en meer doordrenkt  van benauwenissen  van het teveel van iedereen alleen trof ik er zelden tot iemand die alleen maar op zichzelf alleen er doodleuk gelukkig bij was het maar voor't moment vandaar uit dus maar op de vlucht naar voren afgereisd om goed uitgerust met een weinig onnut spul de bedrieglijke ruimte te zoeken aan de kust en keur van eilanden de heinden zijn daar nooit ver weg ook van dat alles dat voortgedreven in de gekte bezield is van het nieuwe  het volle leven met de magie van knettergek jezelf zijn kort en goed rond om water een berg zandmotoren  die stevige lichamen body geven aangespoeld in grote leegten engten van 't uitgestrekte niets daar zeeg ik neer en zweeg mezelf dood met mij alleen de waan...

Ik sloeg er een boek opna. Een die over plantennamen gaat. Zo'n boek van jaren her, al decennia lang meegaat. Maar zo nu en dan van pas het nut toont nooit van de hand de te zijn gegaan. En dan ze waar, trof ik haar. Aldaar op bladzijde zoveel, op zoek naar heelblaadjes, lag gitzwart in de voeg  gewreven het enige levensteken van wat ooit een hondenleven was. Joris uit vervlogen tijden kwam uit het boek vol namen boven drijven. Heb het aangeraakt, bekeken en weer om in de voeg gelegd. Opdat ik ooit nog eens herinnerd wordt met hem. De hond die mij is bijgebleven. 

maar stranden in het rulle zand met gulle hand het licht wegwuiven dat verblind onderwijl de scherpte van de schelp vermijden waaraan men de voet bezeerd men het begeeft hoe het ruisen voort leeft in verstomd  in jachtig jakkerend bestaansrecht   

Dat je in alles betekenisvol bent op het internet in de whatsapp  achter het stuur in de lucht te water en meer nog te zee sprekend zijn vol zin d'r in overal de mond van vol maar bijvoorkeur uitdrukkingsloos blijven staren naar het amoled scherm je met woorden een strijd beslecht in oeverloos gezwets maar de dichters brabbelen voort gedreven door hun voortplantingsdriften tot vermenigvuldigen van lettergrepen bevangen door strofen vol gemeengoed deelbaar in het brood dat gebroken menig mond voedt met gedachten zolang de dichter er maar niet toedoen want wee de gebiografeerde poet waar al wat gewag maakt van de waan het innerlijk plaveisel van de geest het morsig korselig bevuild gemoed dat iedere versvoet vuil besmuikt  sporen nalaat van op het stuc werk van het ding dat ongewis eerder nog het volle leven inhield met wat ontsproten  nu als de dood een levensteken schenkt op een zerk waaronder poëzie geborgen rust.