Aardverschuivingen

in het zicht van eindeloos lijden helpt de adem iemand uit de nood met het verkeren in de wanhoop een koele bries in het gezicht verdrijft dat even voor 't moment de starheid van de strakke huid het gelaat verzacht de trekken  met het stillen van de bitterheid dat lucht alleen nog troostrijk is gelijk het wenend kind ontroostbaar in zorgzame armen zich bevindt door haar adem alleen beroert  zich kalm weer tot bedaren brengt voelt vertrouwt de warmte daarin  deelbaar geschonken door de mond   

Het vruchtgebruik een rijke oogst aan denkbeelden zo in de bonen de noeste arbeid aan gedachten daaraan gepaard het ambacht dat verricht even stil laat staan bij hoe alles ging en gaat iedere peul zijn eigen jas iedere erwt daarin herinnering van ooit en toen  van kiem tot planten van gedachten waar  vandaan hoe nu en verder wat rest er nog  als alles is gedaan het verleden is  een lege dop wat rest naast de rijke oogst aan erwtjes zowaar het pellen ging zoals het gaat met gemak of toch alras soms met kracht bij't openbreken  van de Vlaamse krombek kwam toch alles uit zoals bedacht en in de pan soms knelt het wat zoveel erwten  met hoe dat past andere erwten meer soepel in de jas er zijn hiaten in het weten  zelfs het vergeten komt van pas   maar meer nog thans  dat al het werk is geschied dan schrijt men niet voort maar schreid weer dankbaar voor met wat rest een galgenmaal op laatste maal dat kostelijk genoten ook de vrucht  mag zijn van alles dat geboden is kort en goed het l...

Op afstand het kleinste op het oog van de ochtend tot de avond hij schreed voort langs dijkvoet voor zover ik hem gade sloeg liet hij het toe dat de zon zo scheen de wind zo woei de noorder bries hem zelfs koud liet in de rug dat hij daar westwaarts toog de meeuw daarover vloog en gaande weg zonder af te slaan zichzelf afvroeg noch acht sloeg op hetgeen de leegte met hem deed van kaler grond dieper ploeg hij maar doorging hij alleen wie zou niet met hem daar willen gaan over de gebroken aarde heen zijn sporen laten wissen in de groeven diep bijna jezelf daarin verliezen of gewoonweg gade willen slaan.

Je hebt je kop d'r niet bij die was d'r af die is bebloed  getoond voor half wakend  oog dat nog verdoofd  zich niets scherp meer voorstelde aan chirurgijn noch anderszins met bloed besmeurd tijdverdrijf waar uit ik op brancard  wegreed tot ontwaken toe de lakens zag waarachter ik lag onder toeziend oog mezelf wazig gade sloeg tot er een stem doordrong die vroeg of alles was zoals het is in goed verloop  van ingreep en grip alras met wie ik ontdaan nog was

Ze worden zelden honderd velen halen zelfs de vijftig niet van de rug bezien schriel veel afgebladerd bijmekander anderszins zelfs in vergetelheid gedrukt op merkwaardig gezet zinsverband daarin uitgedrukt verdwijnen bij tientallen  zijnde afgedankt overschot oneerbiedig gebonden ramsj  maar niet alvorens afgeraffeld stamelend voor mager publiek met tegenzin te zijn uitgekauwd   verstoft treft het er een of twee weggerukt van afgeladen schap  om geoormerkt met pennenstreek te boek te staan op velingsite bij opbod en tot groot genot  weer tijd verbijt in een archief dromend stofvrij achter glas om samengebracht gedundrukt oogstrelend in een verband  door hand beroerd de poëzie daarin tot leven wordt gebracht

Oranjetipje junidipje vrolijk bijvlinderen zou dat bestaan dwarrelen dwalen hiervandaan zonovergoten nergens ommalen aankloten aanpoten niets hinderen kipje of eitje rupsje of bijtje zomersgezicht lentegedicht

Doorschijnend verlicht dringt daardoor daglicht blauw van de dag door het gordijn als ware ervoor door glazen gespiegeld door glazen helder heen zo zichtbaar alleen is  de mens door al dat glas heen niets dan een doorschijnend   spiegelbeeldige werkelijkheid  nu de camera op mij gericht de hardheid van het bestaan doorziet

Er ligt een wereld van verschil tussen vensters van glas besloten van buiten beeld het zich uit zijnde geneeskunst als kliniek  klakkeloos om de tuin besloten van hard weerspiegelend licht Weerkaatsen maakt zichtbaar wat in aanzicht daarvan zichzelf doorziet wat achter duurzaam glas besloten ligt de boom spiegelend  roerloos jaargetijden rond daarin  maar zwijgt zich groot door wind alleen te wuiven voor doven tot horen toe met ruizen zo 't hoort   tegen de gevels klaterend schateren de wat overspannen lachsalvo's   stress van collega's in 't wit  er gaan schoorvoetend hulpbehoevenden  mooi weer buiten dicht de gordijnen binnen klinkt gedempt piept de patient  oproep in het duister er verschijnt altijd wit veel vaker vrouw maar mans genoeg  zohier en daar ontwaar ik mezelf daar op brancard  de kop gesneld het bot gekapt voorzien van staal komt aangesteld de mobiliteit van achter glas tot voor de ruit naar buiten toe om te voet weer voort te gaan op de afgeslagen weg.