Man op z'n dooie akkertje
Op afstand het kleinste op het oog
van de ochtend tot de avond
hij schreed voort langs dijkvoet
voor zover ik hem gade sloeg
liet hij het toe dat de zon zo
scheen de wind zo woei
de noorder bries hem zelfs
koud liet in de rug dat hij
daar westwaarts toog
de meeuw daarover vloog
en gaande weg zonder af
te slaan zichzelf afvroeg
noch acht sloeg op hetgeen
de leegte met hem deed
van kaler grond dieper ploeg
hij maar doorging hij alleen
wie zou niet met hem daar
willen gaan over de gebroken
aarde heen zijn sporen laten
wissen in de groeven diep
bijna jezelf daarin verliezen
of gewoonweg gade willen
slaan.
Reacties
Een reactie posten