Zachtjes blazen

in het zicht van eindeloos lijden

helpt de adem iemand uit de nood

met het verkeren in de wanhoop

een koele bries in het gezicht

verdrijft dat even voor 't moment

de starheid van de strakke huid

het gelaat verzacht de trekken 

met het stillen van de bitterheid

dat lucht alleen nog troostrijk is

gelijk het wenend kind ontroostbaar

in zorgzame armen zich bevindt

door haar adem alleen beroert 

zich kalm weer tot bedaren brengt

voelt vertrouwt de warmte daarin 

deelbaar geschonken door de mond