Aardverschuivingen

wat rafels bij elkaar  geraapte zooi vandaar de rust die uitbrak uit de nacht waar ook licht doorbrak van nature gepaard met stilte zo verwacht ligt meer dan honderd miljoen op het schap om horrensdol dit jaar uit elkaar te laten spatten met lawaai en veel kabaal de stumper die de bijbel vreest ontsteekt uit ontzag een dag eerder al zijn korte lont opdat gods gebod daardoor niet de kerkorde verstoort zo hij het gebroken woord met bloed doordrenkt bezopen met volle teugen tot zich neemt gedenkend dat ook zijn lieve heer de medeschepselen  bezeerd met kruit vuur op het allerlaatste uur   

Het is van komen  en weer gaan af en aan geen moment  is iemand niet begaan om heel eventjes stil te staan met wat is aangedaan daarbij komt nog dat gaandeweg  de tijd niemand  meer maar ook  niet minder lekker in elkaar of door elkaar en bij mekaar genomen daarmee in zijn of haar vel zit te wachten  om te gaan met alles wat de tijd alhier ons heeft aangedaan alvoor wij voor komen voorbestemd zijn om te gaan  van vreugde tot verdriet blijven wij met zijn allen domweg komen en gaan

en  het woord viel stil uitgeschreven  stond het vereeuwigd op papier tot op zekere moment iemand het oog erop liet vallen  het in de mond nam uitgesproken zo het ten gehore bracht klonk zoals het hoorde en het niemand stoorde Dat de stilte werd doorbroken

Vandaag leeg ik de asla sneeuwwit vergankelijk had ik kunnen zijn daar op de zomerse resten  van het afgestorven jaar samen op een hoop gezet eerder nog was alles wit bedolven onder water in de mooiste waarin dit kan verkeren sprookjes waardige klederdracht van ragfijn kristallijn uitgestoven witte waas  waar licht doorspeelt doorschijnend broos waad ik met honden  in deze witte weelde dacht nog even snedig aan eerder in staat van ontleding opgelapt door arts en zuster  aan de lopende band tot eigen verrichting  weer in staat betrapt op het gevoel alhier  in sneeuwlandschap  wat van eeuwigheid te vatten waarin ik deelgenoot mezelf doormaak met last van tintelende tenen de schoonheid van dit alles simpelweg ervaar.

Nuchter was de dag de nacht nog beschonken snurkend op de natte akker plots schuchter naar de hemel opzag in doordringende sterrenpracht menigeen doet hier  het zwijgen toe slikt halve woorden in  breekt zinnen af fronsende leestekens  op het voorhoofd gezet om te verstaan te geven dat verzet tegen welbespraakt bewegen van de wind met regen zoals verwacht hun werelddeel weer blank en ongenaakbaar verzopen achterlaat doordrenkte aarde vol van alles wat overdreven lijkt maar zwijgzaam de winter doormaakt tot overleveningsdrang

Kunstige kerstkransjes omzoomde kandelaren wakkerende kaarsen vet droop van de tafel schijnt in alle heiligheid vier vlamde alles ervan af woest spelende schaduwen dwongen bewondering af als dansend om een graf beeldend wild gebarentaal op gebiedende wijs dwaal  van schoot tot in de dood gewoon doelloos door leven zinloos naar de leegte terug

Ik heb altijd een indruk, al istie ongezouten nog zo flauw ik bijvoorbeeld ik neem steeds meer afstand van linksheid mijn linkshandigheid steeds vaker hanteer ik mijn rechterhand met wat ik eerder links aanvatte zo gaande weg ben ik de indruk toegedaan dat rechts ook best handig kan zijn al blijft het bij een handje helpen met wat mij links veel beter af gaat.

Meer is er niet minder ook niet al omvattend overal  's avonds buiten staat die sterrenwacht uitgetekend uitgerekend voor mij ontwaar steeds meer besef steeds vaker wat ik zie past door mijn pupil op het netvlies geprojecteerd via een draadje een strengetje zenuw in een oogwenk in mijn nauwelijks te bevatten te omvatten schedeldak ik sta paf dat wellicht dat het heelal niet meer dan dat.

Ontdaan van enig teken van leven het stralend vergezicht ontnomen  met dichtkille mist omgeven staat zwartgeblakerd kou bekomen de afgestorven brandnetel verheven gaat hoog bovenover enig vredesteken wegstervend luid tevens vervlogen

Iemand sprak eens zomaar tegen een vergezicht alsof dat panorama niet door hem gemaakt maar had opgeroepen en zoals alles voorgoed voorbij gaat zo onvergankelijk.

Ik warm de steen steen warmt mij zo voed ik vuur in vlam  hout en lucht    roet en rook verslindend verstikkend   

Als op het droge spartelend zwoegt  het leven te bevroeden vanuit het water  waar uit het is bevrijd Uit  reinste barensnood in felle strijd op leven en dood Uit vruchtwater bevrijdt

Hoe onbegrepen ongrijpbaar bij één gedreven uit de vanzelfsprekendheid heen gegrepen en bevangen tijd de geest waant zich een beeld dat losgeweekt het kind uit baren noodzakelijkerwijs zich tegen de moeder keert en zeer bevreest de woede vanuit zichzelf beheerst als losstaand losgeslagen boegbeeld dat deel uitmaakt van het kinderlijk verlangen naar genegenheid zichzelf woede op de hals haalt van volwassen & voldongen feit dat afkeer tegen zichzelf hun leven beheerst als broer en zuster van een bloed verbitterd tot op het bot de moeder afwijst hoe nog te rijmen valt van wat ooit samenviel gebonden één navelstreng gebaard gevoed doorvoeld beleefd uiteen gereten vervreemd gekrengd hun trots geknotte ego verweert. ( hoe met hun moeder om te gaan zonder't kind in hen dat onvermogen kent om tot wasdom volgroeide kern   te laten rusten in al hun kinderlijkhei d)

Als steen uit aarde gesneden zich vermengd met lucht door warmte te geven uit de kern een bron zo innerlijk gloedvol vuur ontleen mij alleen even om te bezien hoe ook omgeven door de hardheid heen zichtbaar tooit hetgeen het ware leven van uit zich- zelf hier in toont vorm om uitleven dat lucht alleen voortgedreven  uit vuur en vlam gekneed tot as de band smeed behagelijk zacht 

Je staat ermee op en gaat  ermee op je bek met vallen en opstaan staat 't aangevroren op straat je mist er niets aan ziet er niets van laat staan dat het opvalt wat  van verre op je afkomt verfraait de afgestotven bladrand  alsof de dood er gewoon  nog gedecoreerd toedoet sterft de bloem af die ontdooit want de tijd is er rijp voor.