Kers

Ik weet niet of zij een hij is in de winter

maar in de lente tooit zij zich wonder

schoon in het wit dat schril afsteekt

tegen hemels blauw maakt haar bloesem

oorverdovend vol gezoem dat daar bij

genomen zachter bries volmaakt de zin

van leven geeft met wat het voorjaar biedt

maar daags daarna de vrucht verschijnt

breekt in hem het wreed bestaan

waar loof zich tooit het roest tot rot

de hele kroon getuigt dat zomers lot

de dood behelst waar lange jaren

eerder wij in lommer rust genoten

in haar schaduwrijk staat hij daar nu

doodleuk boomlijk gelijk met staken

dor met afsterven haar naar de kroon

gestoken het verwerpelijk levenslot tentoon