Sneeuwklokjeswit

Waar stil de ochtend traag

het vroege voorjaarslicht

klinken sneeuwklokjes luidt

in het wit door groen

tot bloei door dood

te groeien tot in de lente

wat doorlaatbaar schijnt ontwaakt

verdriet met wat verloren gaat

geniet het herinneren omsloten

nog een aanblik van zon

in evenwicht bij volle maan

een wereld uit het verleden

geborgen weet met ver~

weg een vlucht grauwe ganzen

ieder jaar rond deze tijd

het vervlogen spoor hervinden

waarvoor gerept noch gezwegen

slechts te weten wat in verleden

aangericht zo lichtvoetig los

van aard en water even nog

verscheen om glimlachend

stil van hogerhand bij te blijven

staan alvorens door te gaan

waar wij zijn gebleven