Olijke noot

 Zo noemde ik het nooit 

de kastanje die de grond trof

onder de voet gelopen

of kapot gereden 

door een onverlaat

die de kleinood 

over het hoofd zag

wanneer eerste keer was

ben ik glad vergeten

al moet het prachtig zijn

geweest de paardenkastanje 

te weten valt wel maar

niet te eten werd beweerd

als kind behoorde je dat

te weten

het bracht geluk dat is zeker

je stak ben bij je uit de stekelhuid

bevrijd was het zelden getoonde

schoonheid van de hoge noot

als je geluk had was die al 

gesprongen en ontsnapt 

voor het grijpen opgeraapt

op vakantie trof je soms 

de gewone castanea

al kon ik dat als kind niet weten

eetbaar dat weer wel maar 

minder de schone als het ware

de blaadjes zijn wel onovertroffen 

herinnerde ik me zomaar