Aardverschuivingen

Steeds kleiner een klein beetje kleiner bij iedere uitzending van nieuws  die je ziet zie je jezelf steeds  minder zitten met wat je allemaal niet ziet zitten

Vroeger rammelde de beurs gewichtig liet het zich voelen een goed gevulde zak bestond uit een dikke buidel klinkende munt omkleed met bankpapier de knip was nog wat voor de neus waard om geldzaken mee te doen waste het wit of liet het zwart stromen sterker nog zelfs de loonzak bestond nog uit verrichte arbeid boter bij de vis een weekloon  voor geleverd dienstbetoon armlastiger dat wel maar wel met zich op wat betaalde arbeid opleverde bij voor wat hoort soms ook wat meer dan alleen de buidel

Kijk daar ligt God  Hij blaast wat uit Droomt zich wolken  Adem in en ook weer uit zijn neus verwaait de wind in ferme streken zie ik tot mijn verbazing een straaljager razend uit zijn mond zo breed verstoort op oorlogspad verstrooit hij  als de ware  tot 'n luchtballon

Ik moet zorg dragen hoedanook de eerste te zijn die is verschenen  om niet met lege handen  in levende lijve  hier achter te blijven  daar erfdelen  in nalatenschap nadelig mij tendeel valt de weg te gaan  om weg te gaan moet welgevallig liefst toevallig gelijktijdig zijn  met ontstijgen  van dit wezensvreemd mij hier vergezellend  en met korter hier  verblijven vanzelf altijd verkozen  levenspad  gezamenlijk  af te lopen 

Mensen vliegen over  af en aan overal waar mogelijk naar toe  waar iedereen al eerder ook al is geweest omdat van horen zeggen zij  ook zonodig daar moeten zijn voor het plakboek  vol met plaatjes vliegensvlug met megabytes  per seconde de wereld rond kunnen laten gaan

Negentiendrieenveerig  het had een geboortedag kunnen zijn of gewoon een dag voor naar de kerk gezang verheffen en gebed voor alles wat de schepping te weeg bracht  misschien luidde de klokken wel of troostte iemand iemand anders  die hongerde maar niet dorstte  te vragen waar of de eindbestemming  was vandaag wordt het een prachtige uitgelezen dag om het verhaal van haar  leven dat eens geleden werd en nu  verslagen met gebroken rug naast mij dichtgeslagen wacht om het laatste woord op een stralende ochtend acht October 2022 tot mij te nemen  terwijl de wondroos gloeiend op de enkel nog wat brand

afvoer gezet buizen getrokken de maat genomen hulpstukken erbij ingekort opgehangen  gebeugeld geschoven waterpas het afschot  gelezen hoe water zwaartekracht ervaarde weg stroomde  hervonden tot vijver zwemwater helder  overstromend lichtstromend  wegdromend  

Niets blijkt ongenaakbaar spoorstaven krullen  op het brughoofd helder op het netvlies bij't ontwaken schrikt  men op  alles openbaarde  de aardkorst ging  schokgewijs tekeer de horizon bekleed met ten hemel schreiend wolkenmassief  liet mij geloven  er bestaat een einde aan die tijd valt niet meer te ontkomen ontwaken massagraven gedolven verder alles bedolven onder oorverdovend geweld heeft iets onheilspellends  in die zin 

Het begon zo mooi de ochtend dauw  het laatste licht laagstaande zon de kleurenpracht  schitterend nog maar toch die kille  bries de laatste adem  tocht naar tintend blad daarop zo stralend toch de winterjuffer zit wat wankel op  de broze twijg  kaal welhaast  afstervend zo als het horen moet het hoogste lied vernam nog  van de vogelbek die het verried.

 Zo noemde ik het nooit  de kastanje die de grond trof onder de voet gelopen of kapot gereden  door een onverlaat die de kleinood  over het hoofd zag wanneer eerste keer was ben ik glad vergeten al moet het prachtig zijn geweest de paardenkastanje  te weten valt wel maar niet te eten werd beweerd als kind behoorde je dat te weten het bracht geluk dat is zeker je stak ben bij je uit de stekelhuid bevrijd was het zelden getoonde schoonheid van de hoge noot als je geluk had was die al  gesprongen en ontsnapt  voor het grijpen opgeraapt op vakantie trof je soms  de gewone castanea al kon ik dat als kind niet weten eetbaar dat weer wel maar  minder de schone als het ware de blaadjes zijn wel onovertroffen  herinnerde ik me zomaar 

In het tranendal een waterval een mens man of vrouw doet er niet toe want treurnis alom tot verdrinken toe blijft de treurnis trouw  hoe schoon ook groen de weelde van de dauw parelerend lichtbrekend  schitterde verdriet  alles viel daarbij in het niet immer was het lotgeval dat wat in het water viel liet onverricht de droeve daad hoe de mens hierin vergaat